#4. I just want...

Czułam jego odrażający oddech na swojej szyi, jego wstrętne usta całujące moje ciało gdzie popadnie. Starałam się wyszarpać ale to było na nic...nie byłam wystarczająco silna. Kiedy dotknął mojego ciepłego ciała ciarki przeszyły mnie aż do kości, chciałam krzyczeć ale z moich ust nie wydobywał się żaden dźwięk, byłam przerażona, łzy płynęły mi po policzkach jak oszalałe i wtedy poczułam przeszywający ból, ból którego nigdy nie powinnam była zaznać...

W tym momencie otwarłam oczy, serce waliło mi jak oszalałe, a wzrok biegał po całym pomieszczeniu. Zdałam sobie sprawę, że jestem w tourbusie a to był tylko sen. Przynajmniej teraz, to wspomnienie wraca do mnie często, nawiedza mnie w snach, straszy. Boję się, że wróci...że znowu mi to zrobi.

Pot ściekał mi z czoła, spojrzałam na zegarek, była 8. Wszyscy jeszcze spali. Wstałam i od razu poszłam do łazienki, szybki, zimny prysznic był mi potrzebny, starałam się jakoś wyrzucić do z głowy ale nie potrafiłam. Musiałam się więc czymś zająć. -Zrobię im śniadanie. Tak.- szepnęłam cicho, idąc do kuchni. Znalazłam w szafkach wszystko co potrzebne do zrobienia pancake'ów, a nawet syrop klonowy i bekon. Starałam się być bardzo cicho, ale po zrobieniu bekonu zapach rozniósł się po całym autobusie. Budząc wszystkich. -O kuźwa, Rian znowu gotujesz? - usłyszałam zachrypnięty i przepity głos Barakata. -Nie, pojebało Cię? Przecież śpię pod Tobą – dodał Dawson. -To kto...?-urwali oboje. -Julie...?-wyciągnęli głowy poza łóżka.

-Cześć! - pomachałam im trzepaczką do jajek, ubijając ciasto na naleśniki. Jack zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów. -Możesz się ubrać? Czy chcesz żeby mi stanął już tak z rana? - uniósł brew ku górze. -Przecież jestem ubrana, idioto. Nie widzisz spodni? - spojrzałam na niego.

-Nie, nie widzę. -Kurwa.- przeklęłam pod nosem. Zapomniałam ubrać spodenek. -Trudno, musisz to przeboleć bo inaczej śniadanie się spali. - zaśmiałam się, kontynuując. -Nie no spoko, mi tam pasuje. - powiedział Zack wstając i podchodząc do mnie. Tym samym połaskotał mnie w bok, tak, że prawie zgięłam się jak przecinek. -Spaaaadaj! Bo nie dostaniesz jedzenia! - wytknęłam mu język.

-Ok, ok już siadam. - burknął biorąc ze sobą butelkę wody. Po chwili dołączył do niego Jack i reszta.

-Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy – nałożyłam każdemu z nich po 5 pancakeów, troche bekonu i polałam to syropem klonowym. Sama usiadłam na blacie z kubkiem herbaty w dłoni. -Nie jesz?-Rian spojrzał na mnie pytająco. -Nie, nie jestem głodna. - uśmiechnęłam się lekko, po czym zeskoczyłam i poszłam po spodnie od dresu. -Idę się przewietrzyć jeśli nie macie nic przeciwko. - spojrzałam po nich i otwarłam drzwi. Zanosiło się na deszcz, ale musiałam pobyć trochę sama. Usiadłam gdzieś na krawężniku i wyjęłam jednego papierosa, którego trzymałam na takie właśnie chwile. Ogólnie nie palę, ale to mnie przerosło. Odpaliłam i po chwili poczułam jak gorzki dym wypełnia moje płuca. Rozpadłam się znowu. Łzy poleciały po policzkach a zimny wiatr sprawił, że ciarki przeszły po całym moim ciele. Buch za buchem. A te obrazy nie chciały wyjść z mojej głowy, trzęsłam się i prosiłam Boga, żeby nikt mnie nie zobaczył. Kiedy skończyłam pepierosa podkuliłam nogi pod brodę i twarz schowałam w dłoniach. Lunął deszcz. -ODEJDŹ...WYJDŹ Z MOJEJ GŁOWY...-krzyknęłam nie zważając, że ktoś może mnie usłyszeć. Zdążyłam przemoknąć już do suchej nitki. Ubrania, które miałam na sobie przylegały do mojego lodowatego ciała. Siedziałam sama nie wiem ile, a łzy nie chciały przestać płynąć. Nagle poczułam ciepłą dłoń na ramieniu. Wzdygnęłam się nieco. Po dzisiejszym śnie, bałam się jakiegokolwiek dotyku drugiej osoby. Odwróciłam się szybko i zobaczyłam Jacka. -Chodź...-urwał bo wpadłam mu w ramiona i wtedy wybuchłam histerycznym płaczem. -Boję się...tak bardzo. -Cicho już...-uciszył mnie i umocnił uścisk. -Jestem tu, nic Ci nie będzie...-pogładził moje plecy żebym lekko się uspokoiła.

JACK

Trzymałem ją w ramionach. Była cała roztrzęsiona, pachniała różami i papierosami. Byłem zdezorientowany, co mogło się stać, że tak zareagowała. -To przeze mnie? - spojrzałem jej w oczy. Była taka przerażona. -Nie...to...nieważne...-załkała i wcisnęła nos w moją koszulkę. O nic więcej nie chciałem pytać, ewidentnie nie chciała o tym mówić. Przytuliłem ją mocniej, by chociaż trochę bardziej czuła się bezpiecznie. -Przepraszam...jestem taka beznadziejna...

-Nie jesteś. -pocałowałem delikatnie jej czoło. -Jack...

NATHALIE

Obudziłam się rano, kiedy wszyscy już jedli śniadanie. Tylko Mike siedział mokry jak kura. -A Tobie co? Pod prysznic wchodzi się bez ubrań. - zaśmiałam się. Nic nie odpowiedział. Siedział tylko wpatrzony w kubek kawy. -No braciszku fajka Ci nie smakowała czy co?- Vic zadrwił z niego lekko. -Spadaj, widziałem coś czego widzieć nie powinienem. Obściskującą się Julie z Barakatem.-rzucił i zniknął w tylnej części autobusu.

Nie chciałam go już męczyć, więc wzięłam prysznic i gdy wróciłam na wyświetlaczu telefonu widniała wiadomość. „Od: Alex. Spotkajmy się proszę. Wyjdź teraz, jeśli możesz. Błagam” I co mam zrobić? Ulec mu? Damn it. Zabrałam parasol i wyszłam. Zauważyłam go zaraz obok naszego autobusu. Stał bez parasola, już cały przemoczony, zrobiło mi się go szkoda, ale nie chciałam po sobie pokazywać niczego.

-Czego chcesz? - prychnęłam patrząc mu prosto w oczy. -Pogadać...wyjaśnić, przeprosić...-plątał się w słowach. -Słucham. Chociaż nie wiem czy jest tutaj w ogóle cokolwiek do wyjaśniania. -odwróciłam wzrok. Dalej stał w deszczu jednak podszedł nieco bliżej.

-Jestem dupkiem, bo na prawdę mi się podobasz, a ja jak głupi robię wszystko żeby Cię to siebie zniechęcić. Ta wczorajsza akcja, sam nie wiem dlaczego to zrobiłem... -Może dlatego, że jesteś dupkiem. - spojrzałam na niego wzrokiem pełnym złości i smutku. -Źle mi z tym, co zrobiłem, powinienem spędzić z Tobą tamten wieczór, tak bardzo tego chciałem... -Przestań Alex – zamknęłam parasol. -Nic nas nie łączy, nie musisz mi się tłumaczyć, ok, pomyślałam wczoraj, że może traktujesz mnie inaczej, ale to pewnie tylko moje przywidzenia, może dorabiam sobie historię, której nie ma, a której tak bardzo potrzebuję. Nie chcę i nie będę Cię ograniczać, bo nie mam takiej władzy. Tylko proszę, nie dawaj mi mylnych sygnałów...-spojrzałam na niego i łzy popłynęły po policzkach. -To boli...-szepnęłam. Nie odpowiedział nic, podszedł i pocałował mnie. Odwzajemniłam pocałunek wplatając dłonie w jego mokre włosy. Serce zdominowało rozum, który krzyczał, „przestań idiotko, uronisz przez niego jeszcze nie jedną łzę”. Nasze języki spotkały się, dałam mu wolną rękę, tak łatwo mu wybaczyłam...

 Przez cały dzień padało, festiwal został odwołany i przeniesiony na dzień następny. Więc cały boży dzień mogliśmy się lenić.